Ο ήλιος είχε φτάσει στη δύση του, όταν επισκεφθήκαμε το Μκόμπε. Έπρεπε να φροντίσουμε για τις τελευταίες λεπτομέρειες καλλωπισμού του νεόδμητου ναού του Αγίου Παρθενίου. Απέναντι, έστεκε μισογκρεμισμένη η ταπεινή αχυροκαλύβα, που ένα χρόνο πριν μας χάρισε στιγμές μεγάλης συγκίνησης κατά την πρώτη Θεία Λειτουργία μετά την ομαδική βάπτιση των κατοίκων. Μέσα από τα χαλάσματά της ξεπρόβαλε ο νέος ναός, σαν ακτίνα ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο με πίστη στην πρόνοια του Θεού. Εισερχόμενοι στην Εκκλησία το μόνο που μπορούσαμε να πούμε ήταν «Δόξα σοι ο Θεός!» ευχαριστώντας Τον, που οδήγησε τα βήματά μας σε αυτό το απομακρυσμένο χωριό με τους ταπεινούς και συνάμα ευλογημένους ανθρώπους. Αλλά ταυτόχρονα λόγια ευχαριστίας ξεπηδούσαν αυθόρμητα από τις καρδιές μας, γιατί ο Κύριος οικονόμησε τα πράγματα, ώστε σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη να βρεθούν τα χρήματα και να πραγματοποιηθεί η επιθυμία των αδελφών μας για την ανέγερση του ναού. Και ήταν όλοι εκεί. Μαζεύτηκαν για να μας ευχαριστήσουν. Να ευχαριστήσουν όλους αυτούς, που μερίμνησαν για το χωριό τους. Γιατί έτσι γίνονται τα μεγάλα έργα… έστω και με τη μικρή, αλλά συνεχή προσφορά όλων!
Αιωνίως ευγνώμονες στην αγάπη σας!
