Κάθε πρωί, πριν ακόμη ξημερώσει, οι χωματόδρομοι της Ιρίνγκα γεμίζουν με χαρούμενες φωνές παιδιών, που βαδίζουν πολλά χιλιόμετρα, για να μεταβούν στο κοντινότερο σχολείο. Τα λίγα βιβλία τους τα κουβαλάνε στο κεφάλι ή σε τσάντες φτιαγμένες από τσουβάλι. Λίγα από αυτά έχουν σχολικές τσάντες. Το πιο δύσκολο όμως είναι η πολύωρη οδοιπορία μέσα στον καύσωνα ή τις βροχές. Βλέπετε, εδώ, δεν υπάρχουν σχολικά λεωφορεία. Αν έχουν λίγα χρηματάκια μπορεί να επιβιβαστούν σε μικρά λεωφορεία της γραμμής, αλλά κι αυτό πολύ σπάνιο, αφού τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για το καθημερινό φαγητό.
Το παράδοξο της ιστορίας είναι πως δεν βλέπεις θλιμμένα ή κουρασμένα πρόσωπα. Πάντοτε χαμογελαστά και τραγουδώντας όμορφα τραγούδια τα παιδιά μας δίνουν τον αγώνα τους για την κατάκτηση της γνώσης, για ένα καλύτερο αύριο για αυτά και τη χώρα τους.
Ποια καρδιά μπορεί να σταθεί ακλόνητη μπροστά σε αυτό το μεγαλείο ψυχής; Πως μπορούμε να μείνουμε άπραγοι; Είναι χρέος μας και ιερό καθήκον να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά, διότι ο Χριστός που κηρύττουμε δεν είναι Θεός απόμακρος, αλλά Θεός αγάπης και ειρήνης, που σκύβει επάνω στις ανάγκες των ταπεινών και των κατατρεγμένων.
Με αυτές τις σκέψεις συνεχίζουμε τη διανομή σχολικών ειδών σε μαθητές και μαθήτριες, ενισχύουμε τις υλικοτεχνικές υποδομές των δημόσιων σχολείων της περιοχής Ιρίνγκα και χορηγούμε υποτροφίες σε μαθητές και φοιτητές.
Πρόσφατα, ένα παιδί ήρθε στο Ιεραποστολικό μας Κέντρο και δεν ζήτησε χρήματα για σχολικά είδη ή φαγητό… Το μόνο που ήθελε ήταν ένα ποδήλατο, για να πηγαινοέρχεται γρήγορα από και προς το σχολείο, ώστε να μπορεί να συμμετέχει και στις οικιακές εργασίες, είτε στην ανατροφή των μικρότερων αδερφών του είτε στις δουλειές για την εξασφάλιση των αναγκαίων προς επιβίωση.
Και ναι… Το ποδήλατο έφτασε από την πόλη στο Ιεραποστολικό Κέντρο και όταν το αντίκρυσε τα μάτια άστραψαν, πετούσαν σπίθες χαράς, σαν να του χάρισαν τον πολυτιμότερο θησαυρό του κόσμου, κι ας ήταν ένα απλό ποδήλατο…
Εμείς θα σταθούμε απαθείς και άπραγοι μπροστά σε αυτά τα εκφραστικά μάτια;
