Ταξιδεύαμε από νωρίς το πρωί μέσα στην αφρικανική στέπα με προορισμό το χωριό Μαφλούτο, ένα φτωχό χωριό της υπαίθρου που αυτή την περίοδο μαστίζεται από την παρατεταμένη ξηρασία. Η σκόνη και τα γυμνά από φύλλα δένδρα κυριαρχούσαν στο κατάξερο σκηνικό, ενώ στο δρόμο διαρκώς συναντούσαμε ανθρώπους με τα κοπάδια τους να ψάχνουν απεγνωσμένα για λακουβίτσες με λίγο νεράκι, για να παρηγορήσουν τη δίψα τους.
Κάποια στιγμή ενώ πλησιάζαμε άρχισαν να διακρίνονται μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου κάποιες λευκοφορεμένες μορφές. Ήταν τα μικρά παιδιά που διακονούν στην εκκλησία και περίμεναν στο δρόμο για να μας υποδεχτούν. Τα χαρούμενα προσωπάκια τους ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή μετά τον κόπο του ταξιδιού σε ένα δύσκολο χωματόδρομο. Φτάνοντας στο ναό του Προφήτη Ηλία είδαμε όλους τους πιστούς να μας περιμένουν, ενώ ταυτόχρονα οι γυναίκες από νωρίς το πρωί είχαν ξεκινήσει την προετοιμασία για το μαγείρεμα του φαγητού.
Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία που ακολούθησε μικροί και μεγάλοι συμμετείχαν με πολύ ενθουσιασμό, ενώ οι λεπτές φωνούλες των μικρών παιδιών που μιλούσαν μεταξύ τους ή γκρίνιαζαν και λιγάκι ήταν σαν να κρατάνε ίσο στους χορούς των ψαλτών. Πριν την απόλυση της Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε λαμπρή λιτανεία και αναπέμφθηκε δέηση υπέρ υγείας και βοηθείας των κατοίκων. Στο σύντομο κήρυγμα που ακολούθησε οι πιστοί άκουσαν για το βίο και ορισμένα θαύματα του Προφήτη Ηλία, για τη σημασία της συμμετοχής στα Μυστήρια της Εκκλησίας και ότι μέσα στη Θεία Λειτουργία ενωνόμαστε και γινόμαστε όλοι Σώμα Χριστού. Αυτό έκανε εντύπωση στους πιστούς, γιατί αυτή την ενότητα και την αγάπη ποθούνε όλοι οι απλοί άνθρωποι σε όλες τις χώρες του κόσμου ανεξάρτητα από το χρώμα και την κοινωνική τους κατάσταση.
Μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας διανεμήθηκαν σχολικά είδη στους μαθητές του χωριού. Εκείνη τη στιγμή ήρθαμε αντιμέτωποι με μία τραγική κατάσταση της καθημερινότητας των φτωχών οικογενειών της Αφρικής. Ορισμένα παιδιά δεν ήρθαν κοντά μας για να λάβουν τα σχολικά είδη, αλλά κοιτούσαν από μακριά. Όταν τους ρωτήσαμε γιατί δεν έρχονται μας απάντησαν ότι δεν τους χρειάζονται γιατί δεν πάνε στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά μένουν εκτός σχολείου, γιατί οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν τις απαραίτητες στολές που φοράνε όλοι οι μαθητές στην Τανζανία και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους στο μάθημα. Αμέσως ο ιερέας της ενορίας πήρε κοντά του αυτά τα παιδιά και αφού μίλησε μαζί τους, τα παρότρυνε να εγγραφούν στο σχολείο και τα διαβεβαίωσε πως η Εκκλησία θα καλύψει τις ανάγκες τους. Η περίπτωση αυτή δεν αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο, αλλά είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς των φτωχών χωριών της Τανζανίας, ιδιαιτέρως αυτών που βρίσκονται στα βάθη της στέπας, σε έρημες και δύσβατες για τον άνθρωπο περιοχές.
Μαζί με την διάδοση του Ευαγγελίου η Ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται να προσφέρει ανιδιοτελώς λίγες σταγόνες ελπίδας σε αυτούς τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά που είναι το μέλλον του κόσμου. Προσφέροντας μία σχολική τσάντα, λίγα τετράδια και μολύβια ή μία μαθητική στολή συμμετέχουμε στον αγώνα των παιδιών της Αφρικής για τη συμμετοχή στο όνειρο και σε μια ισότιμη εκπαίδευση, γιατί όλα τα παιδιά, απανταχού της γης, έχουν δικαίωμα στη μόρφωση.
Στο τέλος παρατέθηκε πανηγυρική τράπεζα για όλους προσφορά των αδελφών μας:
· Δημοσθένους Ηρακλή εις μνήμην των γονέων και των παππούδων του.
· Ανωνύμου υπέρ αναπαύσεως Κλεοπάτρας.
